Discretiva
|
probabitis dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
probābitis
|
secunda pluralis
|
futurum
|
activa
|
indicativus
|
probō (probāre)
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: pro·bā·bi·tis — morphologica: prob-abitis
|
M. Tullius Cicero -106…-43
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
class. (46 a.C.n. / 708 a.u.)
- probatis certe genus et rectissime conclusum dicitis, itaque in docendo eum primum concludendi modum traditis. aut quidquid igitur eodem modo concluditur probabitis, aut ars ista nulla est. vide ergo hanc conclusionem probaturusne sis: «si dicis te mentiri verumque dicis, mentiris; dicis autem te mentiri verumque dicis; mentiris igitur». —Lucullus Ciceronis [1][2]
Fontes