probabitis

E Victionario

Discretiva

probabitis dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
probābitis secunda pluralis futurum activa indicativus probō (probāre)

Appellatio[+/-]

API: /proˈbaːbitis/(classice)
Syllabificatio phonetica: pro·bā·bi·tis — morphologica: prob-abitis

Loci[+/-]

M. Tullius Cicero
-106…-43
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (46 a.C.n. / 708 a.u.)

  • probatis certe genus et rectissime conclusum dicitis, itaque in docendo eum primum concludendi modum traditis. aut quidquid igitur eodem modo concluditur probabitis, aut ars ista nulla est. vide ergo hanc conclusionem probaturusne sis: «si dicis te mentiri verumque dicis, mentiris; dicis autem te mentiri verumque dicis; mentiris igitur». —Lucullus Ciceronis [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - Lucullus. (Bibliotheca Augustana): [96] — probabitis
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: probabitis.