probabimus

E Victionario

Discretiva

probabimus dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
probābimus prima pluralis futurum activa indicativus probō (probāre)

Appellatio[+/-]

API: /proˈbaːbimus/(classice)
Syllabificatio phonetica: pro·bā·bi·mus — morphologica: prob-abimus

Loci[+/-]

L. Iunius Moderatus Columella
ca. 4-70
C. Plinius Secundus
23-79
antiq. class. II II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.

  • Itaque si plerumque est atrocior hiems, hoc genus eligemus, si clementior, mutilum probabimus marem, quoniam est illud incommodum in cornuto, quod cum sentiat se velut quodam naturali telo capitis armatum, frequenter in pugnam procurrit et fit in feminas quoque procacior. Nam rivalem, quamvis solus admissurae non sufficit, violentissime persequitur nec ab alio tempestive patitur iniri gregem, nisi cum est fatigatus libidine. —De re rustica L. Iunii Moderati Columellae [1][2]

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

  • non placent remediis tam longe nascentia, non nobis gignuntur, immo ne illis quidem; alioqui non venderent. odorum causa unguentorumque et deliciarum, si placet, etiam superstitionis gratia emantur, quoniam ture supplicamus et costo. salutem quidem sine istis posse constare, vel ob id probabimus, ut tanto magis sui delicias pudeat. —Naturalis historia Plinii [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Lucius Iunius Moderatus Columella - De re rustica - Libri XII. ed. V. Lundström. Anno 1902-1917. (apud Vicifons): Liber septimus. Caput III. De arietibus eligendis [4]  — probabimus
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: probabimus.
  3. 3.0 3.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXII, cap. 56, [118] — probabimus