praecurrunt

Discretiva

praecurrunt dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
praecurrunt	tertia pluralis	praesens	activa	indicativus	praecurrō (praecurrere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /prae̯ˈkur.runt/

(classice)

Syllabificatio phonetica: prae·cur·runt — morphologica: prae-curr-unt

Loci

Lucius Annaeus Seneca -3…+65

Marcus Manilius fl. 14

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (41 p.C.n.)

• Facile est autem adfectus suos, cum primum oriuntur, deprehendere; morborum signa praecurrunt. Quemadmodum tempestatis ac pluviae ante ipsas notae veniunt, ita irae, amoris omniumque istarum procellarum animos vexantium sunt quaedam praenuntia. —De ira libri III Senecae

class.

• haec ubi se ponto per primas extulit oras,

nascentem quam nec pelagi restinxerit unda,

effrenos animos violentaque pectora finget

irarumque dabit fluctus odiumque metumque

totius vulgi. praecurrunt verba loquentis,

ante os est animus nec magnis concita causis

corda micant et lingua rabit latratque loquendo,

morsibus et crebris dentes in voce relinquit. —Astronomicon M. Manilii