Discretiva
|
praecurritis dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
praecurritis
|
secunda pluralis
|
praesens
|
activa
|
indicativus
|
praecurrō (praecurrere)
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: prae·cur·ri·tis — morphologica: prae-curr-itis
|
M. Tullius Cicero -106…-43
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
class. (63 a.C.n. / 691 a.u.)
- id ne umquam posthac non modo non confici sed ne cogitari quidem possit a civibus hodierno die providendum est. atque haec, non ut vos qui mihi studio paene praecurritis excitarem, locutus sum, sed ut mea vox quae debet esse in re publica princeps officio functa consulari videretur. —In L. Catilinam oratio quarta habita in Senatu Ciceronis [1][2]
Fontes