praecurris

Discretiva

praecurris dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
praecurris	secunda singularis	praesens	activa	indicativus	praecurrō (praecurrere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /prae̯ˈkur.ris/

(classice)

Syllabificatio phonetica: prae·cur·ris — morphologica: prae-curr-is

Loci

Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius ca. 480-525

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. VI.  (ca. 523-525 p.C.n.)

• Recte, inquit, praecurris idque, uti medici sperare solent, indicium est erectae iam resistentisque naturae. —Consolatio philosophiae Boetii