praecucurristi

Discretiva

praecucurristi dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
praecucurristī	secunda singularis	perfectum	activa	indicativus	praecurrō (praecurrere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /prae̯.ku.kurˈristiː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: prae·cu·cur·ris·tī — morphologica: prae-cucurr-isti

Usus

Latinitas antiqua

antiq. (ca. 200 a.C.n.)

• Sosia servus:

Me captas, quia tute ab navi clanculum huc alia via

praecucurristi, atque hinc pateram tute exemisti atque eam

huic dedisti, post hanc rursum obsignasti clanculum. —Amphitruo Plauti (ca. -254…-184). Actus II. Scaena II.