praecucurrerunt

Discretiva

praecucurrerunt dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
praecucurrērunt	tertia pluralis	perfectum	activa	indicativus	praecurrō (praecurrere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /prae̯.ku.kurˈreːrunt/

(classice)

Syllabificatio phonetica: prae·cu·cur·rē·runt — morphologica: prae-cucurr-erunt

Usus

Latinitas postclassica

saec. IV.

• Cum inter Carthaginem et Cyrenas de agri modo pertinacissima contentio esset, placuit utrimque eodem tempore iuvenes ad locum mitti. Hoc pactum duo fratres Carthaginiensium Phileni perfidia praecucurrerunt: maturato enim adventu ulterius adhuc terminos posuerunt. Cyrenenses, diu de fallacia eorum questi, dixerunt sic eum finem ratum fore si se Phileni vivos obrui passi essent. Non fugerunt condicionem iuvenes, atque ita patriae longiores terminos quam vitae suae esse maluerunt. —Epitoma Iulii Paridis (fl.c.350). Liber quintus, cap. 6.