plorata

Discretiva

plorata dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

plōrāta

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
plōrāta	casus nominativus singularis · genus femininum	participii plōrātus
plōrāta	casus vocativus singularis · genus femininum	participii plōrātus
plōrāta	casus nominativus pluralis · genus neutrum	participii plōrātus
plōrāta	casus accusativus pluralis · genus neutrum	participii plōrātus
plōrāta	casus vocativus pluralis · genus neutrum	participii plōrātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ploːˈraːta/

(classice)

Syllabificatio phonetica: plō·rā·ta — morphologica: plorat-a

plōrātā

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
plōrātā	casus ablativus singularis · genus femininum	participii plōrātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ploːˈraːtaː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: plō·rā·tā — morphologica: plorat-a

Usus

Latinitas Romana

saec. I.

• sed quid parva loquor? tu par adsuetus Homero

ferre iugum senosque pedes aequare solutis

versibus et numquam passu breviore relinqui,

quid mirum, patria si te petiere relicta,

quos Lucanus ager, rigidi quos iugera Dauni,

quos Veneri plorata domus neglectaque tellus

Alcidae vel quos e vertice Surrentino

mittit Tyrrheni speculatrix virgo profundi,

quos propiore sinu lituo remoque notatus

collis et Ausonii pridem laris hospita Cyme

quosque Dicarchei portus Baianaque mittunt

litora, qua mediis alte permixtus anhelat

ignis aquis et operta domos incendia servant? —Silvae P. Papinii Statii. (ca. 40-96). Liber V. Epicedion in patrem Suum, versus 164.