plorantem

Discretiva

plorantem dictio est in variis linguis:

Forma	Modus flexurae	originis
plōrantem	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii plōrāns
plōrantem	casus accusativus singularis · genus femininum	participii plōrāns

API: /ploːˈrantem/

Syllabificatio phonetica: plō·ran·tem — morphologica: plor-ant-em

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

saec. I.

Ad dexteram meam ponas statuam Fortunatae meae columbam tenentem: et catellam cingulo alligatam ducat: et cicaronem meum, et amphoras copiosas gypsatas, ne effluant vinum. Et urnam licet fractam sculpas, et super eam puerum plorantem. —Satyricon T. Petronii Arbitri ^[1]^[2]

saec. XII.

Tertia autem imago a sinistris eius stans, ostendit compunctionem cordis atque recordationem mentis assidua contritione exsilium suum gementem et plorantem, cuius beata effusione constantia contrarietatem sinistrae partis quae perditio animae est declinans, ad vitam de morte festinat. —Scivias Hildegardis sive libri visionum ac revelationum Hildegardis ^[3]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 T. Petronius Arbiter, Satyricon - quae supersunt (apud Guilielmum Vande Water, Trajecti ad Rhenum MDCCIX). Cap. LXXI. — plorantem
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: plorantem.
↑ ^3.0 ^3.1 Hildegardis Bingensis - Scivias Hildegardis sive libri visionum ac revelationum. Patrologia Latina, J.-P. Migne. Parisiis 1882, Tomus CXCVII. (Universitas Turicensis): Liber tertius. Visio decima — plorantem