Discretiva
|
placuisti dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
| placuistī
|
secunda singularis
|
perfectum
|
activa
|
indicativus
|
placeō (placēre)
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: pla·cu·is·tī — morphologica: placu-isti
|
|
|
|
Apuleius
ca. 125-170
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 170 p.C.n.)
- Sed initio noctis e convivio nuptiali vino madens et fraglans balsama Venus remeat totumque revincta corpus rosis micantibus, visaque diligentia miri laboris: «Non tuum,» inquit «nequissima, nec tuarum manuum istud opus, sed illius cui tuo immo et ipsius malo placuisti», et frusto cibarii panis ei proiecto cubitum facessit. —Metamorphoseon libri XI Apulei [1][2]
Fontes
