placuero

Discretiva

placuero dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
placuerō	prima singularis	futurum exactum	activa	indicativus	placeō (placēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /plaˈku.e.roː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pla·cu·e·rō — morphologica: placu-ero

Loci

T. Maccius Plautus ca. -254…-184

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

antiq. (ca. 200 a.C.n. / 554 a.u.)

• Male mi uxor sese fecisse censet, quom exclusit foras;

quasi non habeam quo intromittar alium meliorem locum.

si tibi displiceo, patiundum: at placuero huic Erotio,

quae me non excludet ab se, sed apud se occludet domi.

nunc ibo, orabo ut mihi pallam reddat quam dudum dedi;

aliam illi redimam meliorem. heus! ecquis hic est ianitor?

aperite atque Erotium aliquis evocate ante ostium. —Menaechmi Plauti