placuerant

E Victionario

Discretiva

placuerant dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
placuerant tertia pluralis plusquam perfectum activa indicativus placeō (placēre)

Appellatio[+/-]

API: /plaˈku.e.rant/(classice)
Syllabificatio phonetica: pla·cu·e·rant — morphologica: placu-erant

Loci[+/-]

Marcus Terentius Varro
-116…-27
M. Fabius Quintilianus
ca. 35-100
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 47-45 a.C.n.)

  • Si quid datum pro opera aut opere, merces, a merendo. Quod manu factum erat et datum pro eo, manupretium, a manibus et pretio. Corollarium, si additum praeter quam quod debitum; eius vocabulum fictum a corollis, quod eae, cum placuerant actores, in scaena dari solitae. Praeda est ab hostibus capta, quod manu parta, ut parida praeda. Praemium a praeda, quod ob recte quid factum concessum. —De lingua Latina Varronis [1][2]

saec. I.  (ca. 90-96 p.C.n.)

  • Sequitur emendatio, pars studiorum longe utilissima: neque enim sine causa creditum est stilum non minus agere cum delet. Huius autem operis est adicere detrahere mutare. Sed facilius in iis simpliciusque iudicium quae replenda uel deicienda sunt: premere vero tumentia, humilia extollere, luxuriantia adstringere, inordinata digerere, soluta componere, exultantia coercere duplicis operae: nam et damnanda sunt quae placuerant et invenienda quae fugerant. —Institutio oratoria Quintiliani [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Terentius Varro - De lingua Latina. Liber quintus, XXXVI. p. 178 — placuerant
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: placuerant.
  3. 3.0 3.1 Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber decimus, IV. De emendando ea, quae scripsimus. [31] — placuerant