placitura

Discretiva

placitura dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

placitūra

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
placitūra	casus nominativus singularis · genus femininum	participii placitūrus
placitūra	casus vocativus singularis · genus femininum	participii placitūrus
placitūra	casus nominativus pluralis · genus neutrum	participii placitūrus
placitūra	casus accusativus pluralis · genus neutrum	participii placitūrus
placitūra	casus vocativus pluralis · genus neutrum	participii placitūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /pla.kiˈtuːra/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pla·ci·tū·ra — morphologica: placit-ur-a

placitūrā

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
placitūrā	casus ablativus singularis · genus femininum	participii placitūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /pla.kiˈtuːraː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pla·ci·tū·rā — morphologica: placit-ur-a

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Lucius Annaeus Seneca -3…+65

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (54 a.C.n. / 700 a.u.)

• Quarta epistula mihi reddita est Idibus Sept., quam a. d. IIII. Idus Sext. ex Britannia dederas. In ea nihil sane erat novi praeter Erigonam — quam si ab Oppio accepero, scribam ad te, quid sentiam, nec dubito, quin mihi placitura sit —, et, quod paene praeterii, de eo, quem scripsisti de Milonis plausu scripsisse ad Caesarem: ego vero facile patior ita Caesarem existimare, illum quam maximum fuisse plausum; et prorsus ita fuit et tamen ille plausus, qui illi datur, quodam modo nobis videtur dari. —Epistolae ad Quintum fratrem Ciceronis

class.

• Quid sapiens investigaverit, quid in lucem protraxerit quaeris? Primum verum naturamque, quam non ut cetera animalia oculis secutus est, tardis ad divina; deinde vitae legem, quam universa derexit, nec nosse tantum sed sequi deos docuit et accidentia non aliter excipere quam imperata. Vetuit parere opinionibus falsis et quanti quidque esset vera aestimatione perpendit; damnavit mixtas paenitentia voluptates et bona semper placitura laudavit et palam fecit felicissimum esse cui felicitate non opus est, potentissimum esse qui se habet in potestate. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Et repetita atque adorata candida ista luce, quanquam festinans obsequium terminare, mentem capitur temeraria curiositate et: «Ecce» inquit «inepta ego divinae formonsitatis gerula, quae nec tantillum quidem indidem mihi delibo vel sic illi amatori meo formonso placitura», et cum dicto reserat pyxidem. —Metamorphoseon libri XI Apulei