petituro

E Victionario

Discretiva

petituro dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Modus flexurae originis
petītūrō casus dativus singularis · genus masculinum participii petītūrus
petītūrō casus ablativus singularis · genus masculinum participii petītūrus
petītūrō casus dativus singularis · genus neutrum participii petītūrus
petītūrō casus ablativus singularis · genus neutrum participii petītūrus

Appellatio pronuntiatusque[+/-]

API: /petiːˈtuːroː/(classice)
Syllabificatio phonetica: pe·ti·tū·rō — morphologica: petitur-o

Loci[+/-]

Plinius minor 61-113
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.

  • Sequenti die audita est Gallitta adulterii rea. Nupta haec tribuno militum honores petituro, et suam et mariti dignitatem centurionis amore maculaverat. Maritus legato consulari, ille Caesari scripserat. —Epistulae Plini minoris [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Gaius Plinius Caecilius Secundus - Epistularum libri decem. (Bibliotheca Augustana): Liber quartus, Epistula 31, [4] — petituro
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: petituro.