pertinentia

Discretiva

pertinentia dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
pertinentia	casus nominativus pluralis · genus neutrum	participii pertinēns
pertinentia	casus accusativus pluralis · genus neutrum	participii pertinēns
pertinentia	casus vocativus pluralis · genus neutrum	participii pertinēns

Appellatio pronuntiatusque

API: /per.tiˈnentia/

(classice)

Syllabificatio phonetica: per·ti·nen·ti·a — morphologica: per-tin-ent-ia

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Sextus Iulius Frontinus ca. 40–103

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera coniungi debuerunt; nunc ita separantur ut diiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Itaque contra est ac dicitis; nam constitui virtus nullo modo potest nisi ea quae sunt prima naturae ut ad summam pertinentia tenebit. Quaesita enim virtus est non quae relinqueret naturam sed quae tueretur; at illa ut vobis placet partem quandam tuetur, reliquam deserit. —De finibus bonorum et malorum Ciceronis

saec. I.  (ca. 97 p.C.n.)

• Nunc quae observare curator aquarum debeat et legem senatusque consulta ad instruendum actum pertinentia subiungam. Circa ius ducendae aquae in privatis observanda sunt, ne quis sine litteris Caesaris, id est ne quis aquam publicam non impetratam, et ne quis amplius quam impetravit ducat. Ita enim efficiemus ut modus, quem adquiri diximus, possit ad novos salientes et ad nova beneficia principis pertinere. —De aquaeductu urbis Romae Frontini