pertinentem

Discretiva

pertinentem dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
pertinentem	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii pertinēns
pertinentem	casus accusativus singularis · genus femininum	participii pertinēns

Appellatio pronuntiatusque

API: /per.tiˈnen.tem/

(classice)

Syllabificatio phonetica: per·ti·nen·tem — morphologica: per-tinent-em

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• Quid dicam de ossibus? quae subiecta corpori mirabiles commissuras habent et ad stabilitatem aptas et ad artus finiendos adcommodatas et ad motum et ad omnem corporis actionem. Huc adde nervos, a quibus artus continentur, eorumque inplicationem corpore toto pertinentem, qui sicut venae et arteriae a corde tracti et profecti in corpus omne ducuntur. —De natura deorum Ciceronis

saec. I.  (ca. 90-96 p.C.n.)

• Eadem sunt in Oratore plurima, non omnia tamen et paulo magis distincta, quia post orationis et sententiarum figuras tertium quendam subiecit locum ad alias, ut ipse ait, quasi virtutes dicendi pertinentem: «Et reliqua ex conlocatione verborum quae sumuntur quasi lumina magnum adferunt ornatum orationi. Sunt enim similia illis quae in amplo ornatu scaenae aut fori appellantur insignia, non quia sola ornent, sed quod excellant.» —Institutio oratoria Quintiliani