pertinentem

E Victionario

Discretiva

pertinentem dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Modus flexurae originis
pertinentem casus accusativus singularis · genus masculinum participii pertinēns
pertinentem casus accusativus singularis · genus femininum participii pertinēns

Appellatio[+/-]

API: /per.tiˈnen.tem/(classice)
Syllabificatio phonetica: per·ti·nen·tem — morphologica: per-tinent-em

Loci[+/-]

M. Tullius Cicero
-106…-43
M. Fabius Quintilianus
ca. 35-100
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

  • Quid dicam de ossibus? quae subiecta corpori mirabiles commissuras habent et ad stabilitatem aptas et ad artus finiendos adcommodatas et ad motum et ad omnem corporis actionem. Huc adde nervos, a quibus artus continentur, eorumque inplicationem corpore toto pertinentem, qui sicut venae et arteriae a corde tracti et profecti in corpus omne ducuntur. —De natura deorum Ciceronis [1][2]

saec. I.  (ca. 90-96 p.C.n.)

  • Eadem sunt in Oratore plurima, non omnia tamen et paulo magis distincta, quia post orationis et sententiarum figuras tertium quendam subiecit locum ad alias, ut ipse ait, quasi virtutes dicendi pertinentem: «Et reliqua ex conlocatione verborum quae sumuntur quasi lumina magnum adferunt ornatum orationi. Sunt enim similia illis quae in amplo ornatu scaenae aut fori appellantur insignia, non quia sola ornent, sed quod excellant.» —Institutio oratoria Quintiliani [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - De natura deorum. (The Latin Library): Liber secundus. [139] — pertinentem
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: pertinentem.
  3. 3.0 3.1 Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber nonus, I. [36] — pertinentem