Discretiva
|
parentia dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| pārentia
|
casus nominativus pluralis · genus neutrum
|
participii pārēns
|
| pārentia
|
casus accusativus pluralis · genus neutrum
|
participii pārēns
|
| pārentia
|
casus vocativus pluralis · genus neutrum
|
participii pārēns
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: pā·ren·ti·a — morphologica: parent-ia
|
|
|
|
P. Cornelius Tacitus
ca. 55-117
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 99 p.C.n.)
- est et alia luco reverentia: nemo nisi vinculo ligatus ingreditur, ut minor et potestatem numinis prae se ferens. si forte prolapsus est, attolli et insurgere haud licitum: per humum evolvuntur. eoque omnis superstitio respicit, tamquam inde initia gentis, ibi regnator omnium deus, cetera subiecta atque parentia. adicit auctoritatem fortuna Semnonum: centum pagi iis habitantur, magnoque corpore efficitur ut se Sueborum caput credant. —De origine et situ Germanorum P. Cornelii Taciti [1][2]
Fontes
