paravisse

Discretiva

paravisse dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
parāvisse	—	perfectum	activa	infinitivus	parō (parāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /paraːˈwisse/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pa·rā·vis·se — morphologica: parav-isse

Formae aliae

• (Syncop.) parāsse

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

C. Sallustius Crispus -86…-34

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (63 a.C.n. / 691 a.u.)

• Potestne tibi haec lux, Catilina, aut huius caeli spiritus esse iucundus, cum scias esse horum neminem qui nesciat te pridie Kalendas Ianuarias Lepido et Tullo consulibus stetisse in comitio cum telo, manum consulum et principum civitatis interficiendorum causa paravisse, sceleri ac furori tuo non mentem aliquam aut timorem tuum sed Fortunam populi Romani obstitisse? —Orationes in Catilinam Ciceronis

class.  (ca. 42/41 a.C.n.)

• Quare ego ita censeo: Cum nefario consilio sceleratorum civium res publica in maxuma pericula venerit iique indicio T. Volturci et legatorum Allobrogum convicti confessique sint caedem, incendia aliaque se foeda atque crudelia facinora in civis patriamque paravisse, de confessis, sicuti de manufestis rerum capitalium, more maiorum supplicium sumundum. —De Catilinae coniuratione C. Sallusti Crispi

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Atque eos, quoniam viderent terrena quaedam inter homines caelestium rerum sensu atque ductu moveri, quale est quod oceanus quasi lunae comes cum ea simul senescit adolescitque, hinc videlicet sibi argumentum ad suadendum paravisse ut crederemus omnia rerum humanarum et parva et maxima, tamquam stellis atque sideribus evincta, duci et regi. —Noctes Atticae A. Gellii