pararetur

Discretiva

pararetur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
parārētur	tertia singularis	imperfectum	passiva	coniunctivus	parō (parāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /paraːˈreːtur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pa·rā·rē·tur — morphologica: par-aretur

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Lucius Annaeus Seneca -3…+65

Quintus Curtius Rufus fl. 50

P. Cornelius Tacitus 55-117

C. Suetonius Tranquillus ca. 70-150

antiq.

class.

class.

I

II

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• plerique autem, quod tenere atque servare id, quod ipsi statuerunt, non possunt, victi et debilitati obiecta specie voluptatis tradunt se libidinibus constringendos nec quid eventurum sit provident ob eamque causam propter voluptatem et parvam et non necessariam et quae vel aliter pararetur et qua etiam carere possent sine dolore tum in morbos gravis, tum in damna, tum in dedecora incurrunt, saepe etiam legum iudiciorumque poenis obligantur. —De finibus bonorum et malorum Ciceronis

class.

• Nuper in ludo bestiariorum unus e Germanis, cum ad matutina spectacula pararetur, secessit ad exonerandum corpus; nullum aliud illi dabatur sine custode secretum. Ibi lignum id, quod ad emundanda obscena adhaerente spongia positum est, totum in gulam farsit et interclusis faucibus spiritum elisit. Hoc fuit morti contumeliam facere. Ita prorsus; parum munde et parum decenter; quid est stultius quam fastidiose mori? —Ad Lucilium epistulae morales Senecae

saec. I.

• Illi tanta spe destituti domos abeunt. Et ceteri quidem expectabant stationis suae noctem; Epimenes sive comitate regis, qua ipsum inter coniuratos exceperat, repente mutatus, sive quia coeptis deos obstare credebat, fratri suo Eurylocho, quem antea expertem esse consilii voluerat, quid pararetur, aperit. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 116 p.C.n.)

• cuicumque mortalium, nedum veteri et provido duci, barbarae astutiae patuissent: ideo artum inde numerum finiri et hinc maiorem offerri ut dolus pararetur; nam equiti sagittarum usu exercito si detecta corpora obicerentur, nihil profuturam multitudinem. —Annales P. Cornelii Taciti

saec. II.

• ut ad deverticulum ventum est, dimissis equis inter fruticeta ac vepres per harundineti semitam aegre nec nisi strata sub pedibus veste ad aversum villae parietem evasit. ibi hortante eodem Phaonte, ut interim in specum egestae harenae concederet, negavit se vivum sub terram iturum, ac parumper commoratus, dum clandestinus ad villam introitus pararetur, aquam ex subiecta lacuna poturus manu hausit et: haec est, inquit, Neronis decocta. —De vita Caesarum C. Suetoni Tranquilli