pararat

Discretiva

pararat dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
parārat	tertia singularis	plusquam perfectum	activa	indicativus	parō (parāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /paˈraːrat/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pa·rā·rat — morphologica: para[v-e]rat

Formae aliae

• parāverat

Usus

Latinitas postclassica

saec. IV.  (ca. 361-363 p.C.n.)

• primi ordinis activum tempore finitivo perfecto hoc recipit et peragit, quod frequenter in usu dicitur pro paravisti parasti, item parare pro paravere, pararunt pro paraverunt; item plusquamperfecto pararam pararas pararat pararamus pararatis pararant pro paraveram paraveras paraverat paraveramus paraveratis paraverant; item optativo perfecti utinam pararim pro paraverim et cetera; item subiunctivo futuri pararo pro paravero. —Ars grammatica Charisii (fl. saec. IV). Liber secundus. Cap. X. declinatio verbi ordinis primi.

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (49 a.C.n. / 705 a.u.)

• O rem turpem et ea re miseram! sic enim sentio, id demum aut potius id solum esse miserum quod turpe sit. Aluerat Caesarem; eundem repente timere coeperat, condicionem pacis nullam probarat, nihil ad bellum pararat, urbem reliquerat, Picenum amiserat culpa, in Apuliam se compegerat, ibat in Graeciam, omnis nos ἀπροσφωνήτους , expertis sui tanti, tam inusitati consili relinquebat. —Epistolae ad Atticum Ciceronis