Discretiva
|
parabo dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
| parābō
|
prima singularis
|
futurum
|
activa
|
indicativus
|
parō (parāre)
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: pa·rā·bō — morphologica: par-abo
|
|
Quintus Horatius Flaccus
-65…-8
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
class. (ca. 20-13 a.C.n.)
- sed satis est orare Iovem, qui ponit et aufert,
det vitam, det opes: aequum mi animum ipse parabo. —Epistularum libri II Q. Horatii Flacci [1][2]
class. (post 40 a.C.n.)
- non usitatis, Vare, potionibus,
- o multa fleturum caput,
- ad me recurres nec vocata mens tua
- Marsis redibit vocibus.
- maius parabo, maius infundam tibi
- fastidienti poculum
- priusque caelum sidet inferius mari
- tellure porrecta super
- quam non amore sic meo flagres uti
- bitumen atris ignibus. —Epodon liber Q. Horatii Flacci [3]
Fontes
