parabis

Discretiva

parabis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
parābis	secunda singularis	futurum	activa	indicativus	parō (parāre)

Appellatio

API: /paˈraːbis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pa·rā·bis — morphologica: par-abis

Loci

P. Ovidius Naso -42…+18

Decimus Iunius Iuvenalis 100-128

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (versio II, ca. 5 p.C.n.)

• Nil equidem inquiram, nec quae celare parabis

insequar, et falli muneris instar erit.

si tamen in media deprensa tenebere culpa,

et fuerint oculis probra videnda meis,

quae bene visa mihi fuerint, bene visa negato –

concedent verbis lumina nostra tuis. —Amores Ovidii Nasonis

Latinitas postclassica

saec. II.

• nam si quid dignum censoris fecerit ira

quandoque et similem tibi se non corpore tantum

nec vultu dederit, morum quoque filius et qui

omnia deterius tua per vestigia peccet,

corripies nimirum et castigabis acerbo

clamore ac post haec tabulas mutare parabis. —Saturae D. Iuni Iuvenalis

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Nec te conscientia stimulat, sed adfectione calcata inter lanceas et gladios istos scortari tibi libet? Quid, si quo modo latrones ceteri persenserint? Non rursum recurres ad asinum et rursum exitium mihi parabis? Re vera ludis de alieno corio. —Metamorphoseon libri XI Apulei