Jump to content

obscurorum

E Victionario

Discretiva

obscurorum dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]
Forma Modus flexurae originis
obscūrōrum casus genitivus pluralis · genus masculinum adiectivi obscūrus
obscūrōrum casus genitivus pluralis · genus neutrum adiectivi obscūrus

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /ob.skuːˈroːrum/(classice)
Syllabificatio phonetica: ob·scū·rō·rum — morphologica: obscur-orum

Loci

[+/-]
Aurelius Augustinus Hipponensis
354-430
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas postclassica

saec. IV.

  • Item sunt obscurorum genera tria. Unum est quod sensui patet, animo clausum est; tamquam si quis malum punicum pictum videat, qui neque viderit aliquando nec omnino quale esset audierit, non oculorum est, sed animi, quod cuius rei pictura sit nescit. Alterum genus est, ubi res animo pateret, nisi sensui clauderetur: sicuti est homo pictus in tenebris. Nam ubi oculis apparuerit, nihil animus hominem pictum esse dubitabit. Tertium genus est, in quo etiam sensui absconditur, quod tamen si nudaretur nihilo magis animo emineret, quod genus est omnium obscurissimum: Ut si inperitus malum illud punicum pictum etiam in tenebris cogeretur agnoscere. —De dialectica Augustini [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Aurelius Augustinus Hipponensis, De dialectica. (Universitas Turicensis): . Caput VIII. — obscurorum
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: obscurorum.