obscurissimos

Discretiva

obscurissimos dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
obscūrissimōs	casus accusativus pluralis · genus masculinum	adiectivi obscūrissimus (obscūrus superlativus)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ob.skuːˈris.si.moːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ob·scū·ris·si·mōs — morphologica: obscur-issim-os

Loci

Petronius Arbiter ca. 14-66

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Sudorem ille manibus detersit et: “Si scires, inquit, quae mihi acciderunt. — Quid novi?” inquam ego. At ille deficiens: "Cum errarem, inquit, per totam civitatem nec invenirem quo loco stabulum reliquissem, accessit ad me pater familiae et ducem se itineris humanissime promisit. Per anfractus deinde  obscurissimos  egressus in hunc locum me perduxit, prolatoque peculis coepit rogare stuprum. Iam pro cella meretrix assem exegerat, iam ille mihi iniecerat manum et nisi valentior fuissem, dedissem poenas. —Satyricon T. Petronii Arbitri

Latinitas humanistica

saec. XIV.  (1354–1367 p.C.n.)

• Gaudium: Magna est claritas parentum.

Ratio: Quid si maior obscuritas tua est? Corpus semper et patrimonium sepe a parentibus accipitis, claritatem et qui habet raro in filium transfert et qui non habet aliquotiens in filio illam videt. … Sic quod pretiosissimum habet hereditas iudicio testantis eximitur nec nisi de vilissimis rerum est tanta illa solemnitas testamenti. Mille ego nunc tales clarissimorum hominum  obscurissimos  heredes enumerem, si vacet et si expediat. Summam tenes. —De remediis utriusque fortune Petrarcae