Discretiva
|
obscurissimi dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| obscūrissimī
|
casus genitivus singularis · genus masculinum
|
adiectivi obscūrissimus (obscūrus superlativus)
|
| obscūrissimī
|
casus genitivus singularis · genus neutrum
|
adiectivi obscūrissimus (obscūrus superlativus)
|
| obscūrissimī
|
casus nominativus pluralis · genus masculinum
|
adiectivi obscūrissimus (obscūrus superlativus)
|
| obscūrissimī
|
casus vocativus pluralis · genus masculinum
|
adiectivi obscūrissimus (obscūrus superlativus)
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: ob·scū·ris·si·mī — morphologica: obscur-issim-i
Loci
|
|
M. Tullius Cicero
-106…-43
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
class. (55 a.C.n. / 699 a.u.)
- Togulae lictoribus ad portam praesto fuerunt; quibus illi acceptis sagula reiecerunt, catervam imperatori suo novam praebuerunt. Sic iste a tanto exercitu tantae provinciae triennio post Macedonicus imperator in urbem se intulit ut nullius negotiatoris obscurissimi reditus umquam fuerit desertior. In quo me tamen, qui esset paratus ad se defendendum, reprehendit. —In L. Calpurnium Pisonem oratio Ciceronis [1][2]
Fontes
