obscurissime

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ob.skuːˈris.si.meː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ob·scū·ris·si·mē — morphologica: obscur-issim-e

Notatio

← Latine: obscūrissmus ← obscūrus

Adverbium

obscūrissimē

1. Valdē obscurum, plurimē obscurum

Dictiones collatae

Collocationes

• obscurissimē nātus

Translationes

Valdē obscurum	dilatare ▼

Valdē obscurum	collabi ▲

Anglice: darkliest (en), most darkly (en) Germanice: am dunkelsten (de), am obskursten (de)

Discretiva

obscurissime dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

obscūrissime

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
obscūrissime	casus vocativus singularis · genus masculinum	adiectivi obscūrissimus (obscūrus superlativus)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ob.skuːˈris.si.me/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ob·scū·ris·si·me — morphologica: obscur-issim-e

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Aulus Gellius ca. 130-180

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (70 a.C.n. / 684 a.u.)

• Quod umquam, iudices, huiusce modi everriculum ulla in provincia fuit? Avertere aliquid de publico quam  obscurissime  per magistratum solebant; etiam cum aliquid a privato non numquam, occulte auferebant, et ii tamen condemnabantur. Et si quaeritis, ut ipse de me detraham, illos ego accusatores puto fuisse qui eius modi hominum furta odore aut aliquo leviter presso vestigio persequebantur. Nam nos quidem quid facimus in Verre, quem in luto volutatum totius corporis vestigiis invenimus? —In C. Verrem actio secunda Ciceronis

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170–177 p.C.n.)

• Praeterea animadvertimus Quadrigarium in octavo annalium particula ista usum esse  obscurissime . Verba ipsius posuimus: ‘Romam venit; vix superat, quin triumphus decernatur.’ Item in sexto annali eiusdem verba haec sunt: ‘Paene factum est, quin castra relinquerent atque cederent hosti.’ —Noctes Atticae A. Gellii

Latinitas humanistica

saec. XIV.  (1368)

• At quum ad imperium ascendisset, nonnullos  obscurissime  natos ad honores et magnifica promovit officia, quumque de hoc reprehenderetur: Si grassatorum, inquit, atque sicariorum ope in defendenda dignitate mea usus essem, eque illis essem gratus; non enim quis, sed quid quisque pro me gesserit, examino. —De gestis Cesaris Petrarcae