Discretiva
|
obscurissimae dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| obscūrissimae
|
casus genitivus singularis · genus femininum
|
adiectivi obscūrissimus (obscūrus superlativus)
|
| obscūrissimae
|
casus dativus singularis · genus femininum
|
adiectivi obscūrissimus (obscūrus superlativus)
|
| obscūrissimae
|
casus nominativus pluralis · genus femininum
|
adiectivi obscūrissimus (obscūrus superlativus)
|
| obscūrissimae
|
casus vocativus pluralis · genus femininum
|
adiectivi obscūrissimus (obscūrus superlativus)
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: ob·scū·ris·si·mae — morphologica: obscur-issim-ae
Loci
|
|
|
|
P. Cornelius Tacitus
55–117
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 116 p.C.n.)
- Lepida ludorum diebus qui cognitionem intervenerant theatrum cum claris feminis ingressa, lamentatione flebili maiores suos ciens ipsumque Pompeium, cuius ea monimenta et adstantes imagines visebantur, tantum misericordiae permovit ut effusi in lacrimas saeva et detestanda Quirinio clamitarent, cuius senectae atque orbitati et obscurissimae domui destinata quondam uxor L. Caesari ac divo Augusto nurus dederetur. —Annales P. Cornelii Taciti [1][2]
Fontes
