Discretiva
|
obscurissima dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| obscūrissima
|
casus nominativus singularis · genus femininum
|
adiectivi obscūrissimus (obscūrus superlativus)
|
| obscūrissima
|
casus vocativus singularis · genus femininum
|
adiectivi obscūrissimus (obscūrus superlativus)
|
| obscūrissima
|
casus nominativus pluralis · genus neutrum
|
adiectivi obscūrissimus (obscūrus superlativus)
|
| obscūrissima
|
casus accusativus pluralis · genus neutrum
|
adiectivi obscūrissimus (obscūrus superlativus)
|
| obscūrissima
|
casus vocativus pluralis · genus neutrum
|
adiectivi obscūrissimus (obscūrus superlativus)
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: ob·scū·ris·si·ma — morphologica: obscur-issim-a
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| obscūrissimā
|
casus ablativus singularis · genus femininum
|
adiectivi obscūrissimus (obscūrus superlativus)
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: ob·scū·ris·si·mā — morphologica: obscur-issim-a
Loci
|
|
|
|
Aulus Gellius
ca. 130-180
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 170–177 p.C.n.)
- Eas leges cum Sex. Caecilius, inquisitis exploratisque multarum urbium legibus, eleganti atque absoluta brevitate verborum scriptas diceret, “Sit,” inquit, “hoc” Favorinus, “in pleraque earum legum parte ita uti dicis; non enim minus cupide tabulas istas duodecim legi quam illos duodecim libros Platonis De Legibus. Sed quaedam istic esse animadvertuntur aut obscurissima aut durissima aut lenia contra nimis et remissa aut nequaquam ita, ut scriptum est, consistentia.” —Noctes Atticae A. Gellii [1][2]
Fontes
