obscuret

Discretiva

obscuret dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
obscūret	tertia singularis	praesens	activa	coniunctivus	obscūrō (obscūrāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ob'skuːret/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ob·scū·ret — morphologica: obscur-et

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class. (44 a.C.n.)

• Vident ex constantissimo motu lunae, quando illa e regione solis facta incurrat in umbram terrae, quae est meta noctis, ut eam obscurari necesse sit, quandoque eadem luna subiecta atque opposita soli nostris oculis eius lumen obscuret, quo in signo quaeque errantium stellarum quoque tempore futura sit, qui exortus quoque die signi alicuius aut qui occasus futurus sit. —De divinatione Ciceronis

class. (44/43 a.C.n.)

• Illa praeclara, in quibus publicae utilitatis species prae honestate contemnitur. Plena exemplorum est nostra res publica cum saepe, tum maxime bello Punico secundo; quae Cannensi calamitate accepta maiores animos habuit quam umquam rebus secundis; nulla timoris significatio, nulla mentio pacis. Tanta vis est honesti, ut speciem utilitatis obscuret. —De officiis Ciceronis

saec. I.

• Namque ea distincta quidem ac perspicua debere esse confiteor, in rebus vero minoribus etiam sermone ac verbis quam maxime propriis et ex usu; at si maior erit materia, nullum iis ornatum, qui modo non obscuret, subtrahendum puto. —Institutio oratoria Quintiliani

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Fundamentum vere virtutis humilitas, nec tanta claritas ulla est quam elatio non obscuret: scit ille qui clarissimus creatus seque ipsum efferens non obscurus tantum, sed princeps fieri meruit tenebrarum. Quod si illi accidit, quid alii de se sperent? —De remediis utriusque fortune Petrarcae