obscurae

Discretiva

obscurae dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
obscūrae	casus genitivus singularis · genus femininum	adiectivi obscūrus
obscūrae	casus dativus singularis · genus femininum	adiectivi obscūrus
obscūrae	casus nominativus pluralis · genus femininum	adiectivi obscūrus
obscūrae	casus vocativus pluralis · genus femininum	adiectivi obscūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /obˈskuːrae̯/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ob·scū·rae — morphologica: obscur-ae

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Vitruvius ca. -80…-20

P. Ovidius Naso -42…+18

Lucius Annaeus Seneca -3/+65

Marcus Manilius fl. 14

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

Apuleius ca. 125-170

Hildegardis Bingensis 1098-1179

antiq.

class.

class.

class.

class.

I

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Itaque primum, eum qui nimium diu de rebus nostris tacuerat, Pompeium adduxi in eam voluntatem ut in senatu non semel sed saepe multisque verbis huius mihi salutem imperi atque orbis terrarum adiudicarit; quod non tam interfuit mea (neque enim illae res aut ita sunt obscurae ut testimonium, aut ita dubiae ut laudationem desiderent) quam rei publicae, quod erant quidam improbi qui contentionem fore aliquam mihi cum Pompeio ex rerum illarum dissensione arbitrarentur. —Epistolae ad Atticum Ciceronis

class. (30-22 a.C.n.)

• Quoad potui, distributiones operum nostratium, ut sint aedificatoribus non obscurae, explicui; nunc etiam, quemadmodum Graecorum consuetudinibus aedificia distribuantur, uti non sint ignota, summatim exponam. —De architectura Vitruvii

class. (versio II, 17/18)

• post, ut Roma potens opibus iam saecula quinque

vidit et edomito sustulit orbe caput,

carminis Euboici fatalia verba sacerdos

inspicit; inspectum tale fuisse ferunt:

“mater abest: matrem iubeo, Romane, requiras.

cum veniet, casta est accipienda manu.”

obscurae sortis patres ambagibus errant,

quaeve parens absit, quove petenda loco. —Fasti Ovidii Nasonis

class.

• At maior aliquanto est arcus quam sol. Dixi modo fieri specula, quae multiplicent omne corpus, quod imitantur. Illud adiciam, omnia per aquam videntibus longe esse maiora: litterae quamvis minutae et obscurae per vitream pilam aqua plenam maiores clarioresque cernuntur; poma formosiora quam sunt videntur, si innatant vitro. —Naturales quaestiones Senecae

saec. I.

• illic perpetua iunguntur pace diebus

obscurae noctes; aequo stat foedere tempus;

nec manifesta patet falsi fallacia mundi,

sed similis simili toto nox redditur aevo;

omnibus autumnus signis, ver omnibus unum,

una quod aequali lustratur linea Phoebo. —Astronomicon M. Manilii

saec. I.

• Quae omnia sunt ex materia et multum iuvant, victoria tamen non trahunt. In hac quaerentur sententiae, si fieri poterit, praecipites vel obscurae (nam ea nunc virtus est), et pulchre fuerit cum materia tumultu et clamore transactum. —Institutio oratoria Quintiliani

Latinitas postclassica

saec. II. (ca. 170)

• Nec me fefellit vel longi temporis prolatione cruciavit deae potentis benignitas salutaris, sed noctis obscurae non obscuris imperiis evidenter monuit advenisse diem mihi semper optabilem, quo me maxumi voti compotiret, quantoque sumptu deberem procurare supplicamentis, ipsumque Mithram illum suum sacerdotem praecipuum divino quodam stellarum consortio, ut aiebat, mihi coniunctum sacrorum ministrum decernit. —Metamorphoseon libri XI Apulei

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

• Opera quippe animae cum mobili corpore sunt, quemadmodum luna stellis circumdata est, ipsaque anima per scientiam artificiosa cum reliqua creatura est, ita ut opera artis eius, sive de superioribus, sive de inferioribus sint, in vase suo videantur et cognoscantur, velut stellae aut lucidae aut obscurae in firmamento lucent. —Liber divinorum operum simplicis hominis Hildegardis