monuisti

Discretiva

monuisti dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
monuistī	secunda singularis	perfectum	activa	indicativus	moneō (monēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /mo.nuˈistiː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: mo·nu·is·tī — morphologica: monu-isti

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Lucius Annaeus Seneca -3…+65

Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius ca. 480-525

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (49 a.C.n. / 705 a.u.)

• Mihi vero omnia grata, et quod scripsisti ad me quae audieras et quod non credidisti quae digna diligentia mea non erant et quod monuisti quod sentiebas. Ego ad Caesarem unas Capua litteras dedi quibus ad ea rescripsi quae mecum ille de gladiatoribus suis egerat, brevis sed benevolentiam significantis, non modo sine contumelia sed etiam cum maxima laude Pompei. —Epistolae ad Atticum Ciceronis

class.

• “Tu me,” inquis, “mones? Iam enim te ipse monuisti, iam correxisti? Ideo aliorum emendationi vacas?” Non sum tam inprobus, ut curationes aeger obeam, sed tamquam in eodem valitudinario iaceam, de communi tecum malo conloquor et remedia communico. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae

Latinitas postclassica

saec. VI.  (ca. 523-525 p.C.n.)

• Atqui tu hanc sententiam Platonis ore sanxisti: «Beatas fore res publicas, si eas vel studiosi sapientiae regerent vel earum rectores studere sapientiae contigisset.» Tu eiusdem viri ore hanc sapientibus capessendae rei publicae necessariam causam esse monuisti, ne improbis flagitiosisque civibus urbium relicta gubernacula pestem bonis ac perniciem ferrent. —Consolatio philosophiae Boetii