Jump to content

monuissent

E Victionario

Discretiva

monuissent dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
monuissent tertia pluralis plusquam perfectum activa coniunctivus moneō (monēre)

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /monuˈissent/(classice)
Syllabificatio phonetica: mo·nu·is·sent — morphologica: monu-issent

Loci

[+/-]
M. Tullius Cicero
-106…-43
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (70 a.C.n. / 684 a.u.)

  • Hoc si ego non vidissem, si me non omnes noti ignotique monuissent id agi, id cogitari, in eo elaborari ut res in illud tempus reiceretur, credo, si meis horis in accusando uti voluissem, vererer ne mihi crimina non suppeterent, ne oratio deesset, ne vox viresque deficerent, ne, quem nemo prima actione defendere ausus esset, eum ego bis accusare non possem. —In C. Verrem actio secunda Ciceronis [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - In C. Verrem actio secunda. (The Latin Library): Liber primus. XI. [31] — monuissent
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: monuissent.