monitu

Discretiva

monitu dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
monitū	—	—	—	supinum­	ablativo	moneō (monēre)

Forma	Modus flexurae	originis
monitū	casus ablativus singularis	substantivi monitus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈmo.ni.tuː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: mo·ni·tū — morphologica: monit-u

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

P. Ovidius Naso -42…+18

P. Cornelius Tacitus 55-117

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

class.

I

II

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (44 a.C.n. / 710 a.u.)

• Eodemque tempore in eo loco, ubi Fortunae nunc sita est aedes, mel ex olea fluxisse dicunt, haruspicesque dixisse summa nobilitate illas sortis futuras, eorumque iussu ex illa olea arcam esse factam, eoque conditas sortis, quae hodie Fortunae monitu tolluntur. Quid igitur in his potest esse certi, quae Fortunae monitu pueri manu miscentur atque ducuntur? —De divinatione Ciceronis

class.  (post 1 a.C.n.)

• docta, quid ad magicas, Erato, deverteris artes?

interior curru meta terenda meo est.

qui modo celabas monitu tua crimina nostro,

flecte iter, et monitu detege furta meo.

nec levitas culpanda mea est: non semper eodem

impositos vento panda carina vehit. —Ars amatoria Ovidii Nasonis

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 105-110 p.C.n.)

• multos secreta Poppaeae mathematicos pessimum principalis matrimonii instrumentum, habuerant: e quibus Ptolemaeus Othoni in Hispania comes, cum superfuturum eum Neroni promisisset, postquam ex eventu fides, coniectura iam et rumore senium Galbae et iuventam Othonis computantium persuaserat fore ut in imperium adscisceretur. sed Otho tamquam peritia et monitu fatorum praedicta accipiebat, cupidine ingenii humani libentius obscura credendi. nec deerat Ptolemaeus, iam et sceleris instinctor, ad quod facillime ab eius modi voto transitur. —Historiae P. Cornelii Taciti

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Sed sacerdos utcumque divino monitu cognitis ab origine cunctis cladibus meis, quanquam et ipse insigni permotus miraculo, nutu significato prius praecipit tegendo mihi linteam dari laciniam; nam me cum primum nefasto tegmine despoliaverat asinus, compressis in artum feminibus et superstrictis accurate manibus, quantum nudo licebat, velamento me naturali probe muniveram. —Metamorphoseon libri XI Apulei