moneremur

Discretiva

moneremur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
monērēmur	prima pluralis	imperfectum	passiva	coniunctivus	moneō (monēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /moneːˈreːmur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: mo·nē·rē·mur — morphologica: mon-eremur

Loci

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas humanistica

saec. XIV.  (1343 p.C.n.)

• Neque enim facile videbam unde melius exempla conquirerem quibus moneremur non confestim excandescere et ad omne verbum acrius in iram rabiemque prorumpere, presertim memorantes illum et ab hostibus et a suis gravissima tolerasse, cui quidem in utrosque prompta facultas ultionis, si libuisset, affuit. —Rerum memorandarum libri Petrarcae