Discretiva
|
monebor dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
| monēbor
|
prima singularis
|
futurum
|
passiva
|
indicativus
|
moneō (monēre)
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: mo·nē·bor — morphologica: mon-ebor
|
|
|
|
|
|
Aelius Donatus
ca. 310-380
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. IV. (fl. 350 p.C.n.)
- secunda est quae indicativo modo tempore praesenti numero singulari secunda persona verbo activo et neutrali e productam habet ante novissimam litteram, passivo communi et deponenti ante novissimam syllabam, ut moneo mones, moneor moneris; et futurum tempus eiusdem modi in bo et in bor syllabam mittit, ut moneo monebo, moneor monebor. —Ars maior Donati [1][2]
Fontes
