merda

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈmerda/

(classice)

Syllabificatio phonetica: mer·da — morphologica: merd-a

Nomen substantivum

merda, -ae fem.

1. (Obscena metaphora) excrēmentum

Declinatio

f.	sing.	plur.
nom.	merda	merdae	I
gen.	merdae	merdārum	II
dat.	merdae	merdīs	III
acc.	merdam	merdās	IV
abl.	merdā	merdīs	VI
voc.	merda	merdae	V

Dictiones collatae

Synonyma

• stercus, cacca

Dictiones derivatae

• merdāceus

Translationes

√ Excrementum	dilatare ▼

√ Excrementum	collabi ▲

Anglice: shit (en) Dacoromane: căcat (ro) m, baligă (ro) f Esperantice: merdo (eo) Finnice: paska (fi) Francogallice: merde (fr) f Germanice: Kacke (de) f, Scheiße (de) f Hispanice: mierda (es) f Islandice: skítur (is) m Italice: merda (it) f, cacca (it) f Lusitane: merda (pt) f Polonice: gówno (pl) n Suecice: skit (sv) c

Discretiva

merda dictio est in variis linguis:

• Catalane: merda
• Esperantice: merda
• Italice: merda
• Lusitane: merda

Formae affines

Latine

merdā

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
merdā	casus ablativus singularis	substantivi merda

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈmerdaː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: mer·dā — morphologica: merd-a

Francogallice

merda

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
merda	tertia singularis	perfectum	activa	indicativus	merder

Appellatio pronuntiatusque

API: [mɛʁˈda]

Syllabificatio phonetica: mer·da — morphologica: merd-a

Loci

Marcus Valerius Martialis 40-103

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

Circumlata diu mensis scribilita secundis

Urebat nimio saeva calore manus;

Sed magis ardebat Sabidi gula: protinus ergo

Sufflavit buccis terque quaterque suis.

Illa quidem tepuit digitosque admittere visa est,

Sed nemo potuit tangere: merda fuit. —Epigrammata M. Valerii Martialis