Jump to content

manus

E Victionario
Solum manus Latine
ab hac subpagina tractatur.
Vide etiam s.v.
Manus.
Manus.

manus

[+/-]

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
manusAPI: /ˈmanus/(classice)
Syllabificatio phonetica: ma·nus — morphologica: man-us

Notatio

[+/-]
← Protindeuropaee *man- (Watkins, 2000, 51) aut *mə-r-, *mə-n-és/*mn̥tós (Pokorny, 1959, 740–741)
Cognatae sunt vox Palaeanglica mund ‘manus’ et fortasse Palaeograeca μάρη (marē, manus).

Nomen substantivum

[+/-]

măn|us, -ūs fem.

  1. Pars corporis quae componitur digitis et quae comprehendit res.
    Manus manum lavat.

Declinatio

[+/-]
f. sing. plur.
nom. manus manūs I
gen. manūs manuum II
dat. manuī manibus III
acc. manum manūs IV
abl. manū manibus VI
voc. manus manūs V

Dictiones derivatae

[+/-]

Dictiones collatae

[+/-]

Collocationes

Translationes

[+/-]

mānus

[+/-]

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
mānusAPI: /ˈmaːnus/(classice)
Syllabificatio phonetica: mā·nus — morphologica: man-us

Formae aliae

[+/-]

Nomen adiectivum

[+/-]

mān|us, -a, -um

  1. (Archaic.) bonus, benignus.

Declinatio

[+/-]
positivus singularis positivus pluralis
 cas. masc. fem. neut.  cas. masc. fem. neut.
nom. mānus māna mānum nom. mānī mānae māna
gen. mānī mānae mānī gen. mānōrum mānārum mānōrum
dat. mānō mānae mānō dat. mānīs mānīs mānīs
acc. mānum mānam mānum acc. mānōs mānās māna
abl. mānō mānā mānō abl. mānīs mānīs mānīs
voc. māne māna mānum voc. mānī mānae māna

Discretiva

manus dictio est in variis linguis:

Dictiones similes

[+/-]

Formae affines

[+/-]

manūs

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]
Forma Modus flexurae originis
manūs casus genitivus singularis manus
manūs casus nominativus pluralis manus
manūs casus accusativus pluralis manus
manūs casus vocativus pluralis manus

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
manūsAPI: /ˈmanuːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: ma·nūs — morphologica: man-us