ligones

Discretiva

ligones dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
ligōnēs	casus nominativus pluralis	substantivi ligō
ligōnēs	casus accusativus pluralis	substantivi ligō
ligōnēs	casus vocativus pluralis	substantivi ligō

Appellatio pronuntiatusque

API: /liˈgoːneːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: li·gō·nēs — morphologica: ligon-es

Loci

M. Porcius Cato -234…-149

P. Ovidius Naso -42…+18

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

antiq.

• Romae tunicas, togas, saga, centones, sculponeas; Calibus et Minturnis cuculliones, ferramenta, falces, palas,  ligones , secures, ornamenta, murices, catellas; Venafri palas. Suessae et in Lucanis plostra, treblae Albae, Romae dolia, labra; tegulae ex Venafro. Aratra in terram validam Romanica bona erunt; in terram pullam Campanica; iuga Romanica optima erunt; vomeris indutilis optimus erit. —De agri cultura M. Porci Catonis

class.  (versio II, ca. 5 p.C.n.)

• vidit, et ut tenerae flammam rapuere medullae,

hinc pudor, ex illa parte trahebat amor.

victus amore pudor; sulcos arere videres

et sata cum minima parte redire sui.

cum bene iactati pulsarant arva  ligones ,

ruperat et duram vomer aduncus humum,

seminaque in latos ierant aequaliter agros,

inrita decepti vota colentis erant. —Amores Ovidii Nasonis