iecit

Discretiva

iecit dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
iēcit	tertia singularis	perfectum	activa	indicativus	iaciō (iacere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈjeːkit/

(classice)

Syllabificatio phonetica: iē·cit — morphologica: iec-it

Loci

Gaius Valerius Catullus -87…-54

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• at pater, ut summa prospectum ex arce petebat,

anxia in assiduos absumens lumina fletus,

cum primum infecti conspexit lintea veli,

praecipitem sese scopulorum e vertice iecit

amissum credens immiti Thesea fato.

sic funesta domus ingressus tecta paterna

morte ferox Theseus, qualem Minoidi luctum

obtulerat mente immemori, talem ipse recepit. —Carmina Catulli

Latinitas postclassica

saec. II.

• Corvus et vulpes unam offulam simul viderant eamque raptum festinabant pari studio, impari celeritate, vulpes cursu, corvus volatu. Igitur ales bestiam praevenit et secundo flatu propassis utrimque pinnis praelabitur et anticipat, atque ita praeda simul et victoria laetus, sublime evectus, in quadam proxima quercu in summo eius cacumine tutus sedit. Eo quoque tamen vulpes, quia lapidem nequibat, dolum iecit. —Florida Apulei