ieceris

Discretiva

ieceris dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
iēceris	secunda singularis	perfectum	activa	coniunctivus	iaciō (iacere)
iēceris	secunda singularis	futurum exactum	activa	indicativus	iaciō (iacere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈjeːkeris/

(classice)

Syllabificatio phonetica: iē·ce·ris — morphologica: iec-eris

Loci

Aulus Gellius ca. 130-180

Isidorus Hispalensis 560-636

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Sed cum modus et impetus iactus temperandus derigendusque est, tum, si in prona iacias, moderatio atque ratio mittentis praecipitantia ipsa et pondere cadentis teli corrumpitur. At si in editiora mittas et ad percutiendum superne aliquid manum et oculos conlinies, quo motus a te datus tulerit, eo telum ibit, quod ieceris. —Noctes Atticae A. Gellii

Latinitas mediaevalis

saec. VII.

• Arborum nomen, sive herbarum, ab arvis inflexum creditur, eo quod terris fixis radicibus adhaerent. Utraque autem ideo sibi pene similia sunt, quia ex uno alterum gignitur. Nam dum sementem in terram ieceris, herba prius oritur, dehinc confota surgit in arborem, et infra parvum tempus quam herbam videras arbustam suspicis. —Etymologiarum libri XX Isidori Hispalensis