iacientis

E Victionario

Discretiva

iacientis dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

iacientis[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Modus flexurae originis
iacientis casus genitivus singularis participii iaciēns
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
API: /ja.kiˈen.tis/(classice)
Syllabificatio phonetica: ia·ci·en·tis — morphologica: iac-ient-is

iacientīs[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Modus flexurae originis
iacientīs casus accusativus pluralis · genus masculinum participii iaciēns
iacientīs casus accusativus pluralis · genus femininum participii iaciēns
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
API: /ja.kiˈen.tiːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: ia·ci·en·tīs — morphologica: iac-ient-is

Usus[+/-]

Latinitas mediaevalis

saec. XIII. - saec. XIV.

  • Quo facto, ipse imperator in curru suo stans, quem tres elephantes ducunt, in illa silvestria quinque sagittas mittit; quas cum eiecerit, tota sua societas hoc idem facit. Que sagitte signo suo proprio iacientis omnes sunt signate, per quod una ab alia cognoscitur. —Relatio de mirabilibus orientalium Tatarorum Odorici de Portu Naonis. (ca. 1265 - 1331). (→ ad Universitatem Turicensem): Cap. XXVIII.