iacientem

E Victionario

Discretiva

iacientem dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Modus flexurae originis
iacientem casus accusativus singularis · genus masculinum participii iaciēns
iacientem casus accusativus singularis · genus femininum participii iaciēns

Appellatio[+/-]

API: /ja.kiˈen.tem/(classice)
Syllabificatio phonetica: ia·ci·en·tem — morphologica: iac-ient-em

Loci[+/-]

Aulus Gellius
ca. 130-180
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

  • Cincius in libro tertio de re militari fetialem populi Romani bellum indicentem hostibus telumque in agrum eorum iacientem hisce verbis uti scripsit: ‘Quod populus Hermundulus hominesque populi Hermunduli adversus populum Romanum bellum fecere deliqueruntque quodque populus Romanus cum populo Hermundulo hominibusque Hermundulis bellum iussit, ob eam rem ego populusque Romanus populo Hermundulo hominibusque Hermundulis bellum dico facioque.’ —Noctes Atticae A. Gellii [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Aulus Gellius, Noctes Atticae libri viginti. (Peter K. Marshall, Oxonii MCMLXVIII). Liber sextus decimus. Capitulum IV, [1] — iacientem
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: iacientem.