iaciendum

Discretiva

iaciendum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
iaciendum	—	—	activa	gerundium­	accusativo	iaciō (iacere)

Forma	Modus flexurae	originis
iaciendum	casus accusativus singularis · genus masculinum	gerundivi iaciendus
iaciendum	casus nominativus singularis · genus neutrum	gerundivi iaciendus
iaciendum	casus accusativus singularis · genus neutrum	gerundivi iaciendus
iaciendum	casus vocativus singularis · genus neutrum	gerundivi iaciendus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ja.kiˈen.dum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ia·ci·en·dum — morphologica: iac-iend-um

Loci

P. Cornelius Tacitus 55-117

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 105-110 p.C.n.)

• Trevirorum turmae obtulere se hosti incaute, cum exciperet contra veteranus miles, simul a latere saxis urgeret apta ad iaciendum etiam paganorum manus, qui sparsi inter milites, strenui ignavique, in victoria idem audebant. additus perculsis terror invecta in terga pugnantium classe: ita undique clausi, deletaeque omnes copiae forent ni victorem exercitum attinuisset obscurum noctis, obtentui fugientibus. —Historiae P. Cornelii Taciti