iacias

Discretiva

iacias dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
iaciās	secunda singularis	praesens	activa	coniunctivus	iaciō (iacere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈja.ki.aːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ia·ci·ās — morphologica: iac-ias

Loci

Marcus Terentius Varro -116…-27

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 37 a.C.n. / 717 a.u.)

• Eius principia sunt eadem, quae mundi esse Ennius scribit, aqua, terra, anima et sol. Haec enim cognoscenda, priusquam iacias semina, quod initium fructuum oritur. Hinc profecti agricolae ad duas metas dirigere debent, ad utilitatem et voluptatem. Utilitas quaerit fructum, voluptas delectationem: priores partes agit quod utile est, quam quod delectat. —De agricultura Varronis

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Percontabar ego Antonium Iulianum rhetorem, cur hoc ita usu veniret, quod Quadrigarius dixisset, ut contigui magis directioresque ictus fiant, si vel lapidem vel sagittam sursum versus iacias quam deorsum, cum proclivior faciliorque iactus sit ex supernis in infima quam ex infimis in superna. —Noctes Atticae A. Gellii