Discretiva
|
hilarioris dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| hilariōris
|
casus genitivus singularis
|
hilarior (hilaris comparativus)
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: hi·la·ri·ō·ris — morphologica: hilar-ior-is
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Thomas Morus
ca. 1478-1535
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas humanistica
saec. XVI. (1516/1517 p.C.n.)
- Vitam ergo iucundam inquiunt, id est voluptatem tanquam operationum omnium finem, ipsa nobis natura praescribit, ex cuius praescripto vivere, virtutem definiunt.
- At quum natura mortales invitet ad hilarioris vitae mutuum subsidium (quod certe merito facit. neque enim tam supra generis humani sortem quisquam est, ut solus naturae curae sit, quae universos ex aequo fovet, quos eiusdem formae communione complectitur) eadem te nimirum iubet etiam atque etiam observare, ne sic tuis commodis obsecundes; ut aliorum procures incommoda. —De optimo statu reipublicae deque nova insula Utopia Thomae Mori [1][2]
Fontes
