Jump to content

futue

E Victionario

Discretiva

futue dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]
Proprietates grammaticales
[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
futue secunda singularis praesens activa imperativus futuō (futuere)
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
API: /ˈfutu.e/(classice)
Syllabificatio phonetica: fu·tu·e — morphologica: futu-e

Loci

[+/-]
Marcus Valerius Martialis 40-103
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.

  • Caesaris Augusti lascivos, livide, versus
Sex lege, qui tristis verba latina legis:
‘Quod futuit Glaphyran Antonius, hanc mihi poenam
Fulvia constituit, se quoque uti futuam.
Fulviam ego ut futuam? quid si me Manius oret
Pedicem, faciam? non puto, si sapiam.
“Aut futue, aut pugnemus” ait. Quid, quod mihi vita
Carior est ipsa mentula? Signa canant!’
Absolvis lepidos nimirum, Auguste, libellos,
Qui scis Romana simplicitate loqui. —Epigrammata M. Valerii Martialis [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Valerius Martialis - Epigrammata. (Bibliotheca Augustana): Liber undecimus. XX, versus 7 — futue
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: futue.