fugiens

E Victionario

Latine[+/-]

Appellatio[+/-]

API: /ˈfugieːns/(classice)
Syllabificatio phonetica: fu·gi·ēns — morphologica: fugi-ens

Notatio[+/-]

Latine: fugiō (fugere)

Participium[+/-]

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
fugiēns
praesens activa participium fugiō (fugere)

Declinatio[+/-]

positivus singularis positivus pluralis
 cas. masc. fem. neut.  cas. masc. fem. neut.
nom. fugiēns fugiēns fugiēns nom. fugientēs fugientēs fugientia
gen. fugientis fugientis fugientis gen. fugientium fugientium fugientium
dat. fugientī fugientī fugientī dat. fugientibus fugientibus fugientibus
acc. fugientem fugientem fugiēns acc. fugientēs
fugientīs
fugientēs
fugientīs
fugientia
abl. fugiente
fugientī
fugiente
fugientī
fugiente
fugientī
abl. fugientibus fugientibus fugientibus
voc. fugiēns fugiēns fugiēns voc. fugientēs fugientēs fugientia

Translationes[+/-]

Loci[+/-]

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana[+/-]

saec. I.

  • vernacula putatio deiectis per ramos vitium crinibus circumvestit arborem crinesque ipsos uvis, Gallica in traduces porrigitur, Aemiliae viae in ridicas Atiniarum ambitu, frondem earum fugiens. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber septimus decimus, cap. 35, [208] — fugiens
  2. Vicicitatio: fugiens.