fugientes

E Victionario

Discretiva

fugientes dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Modus flexurae originis
fugientēs casus nominativus pluralis · genus masculinum participii fugiēns
fugientēs casus accusativus pluralis · genus masculinum participii fugiēns
fugientēs casus vocativus pluralis · genus masculinum participii fugiēns
fugientēs casus nominativus pluralis · genus femininum participii fugiēns
fugientēs casus accusativus pluralis · genus femininum participii fugiēns
fugientēs casus vocativus pluralis · genus femininum participii fugiēns

Appellatio[+/-]

API: /fugiˈenteːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: fu·gen·tēs — morphologica: fug-ent-es

Loci[+/-]

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana[+/-]

saec. I.

  • In urbe Commagenes Samosata stagnum est emittens limum – maltham vocant – flagrantem. cum quid attigit solidi, adhaeret; praeterea tactu et sequitur fugientes. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber secundus, cap. 108, [235] — fugientes
  2. Vicicitatio: fugientes.