fugientes
Discretiva
fugientes dictio est in variis linguis: |
Formae affines[+/-]
Latine[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
Forma | Modus flexurae | originis |
---|---|---|
fugientēs | casus nominativus pluralis · genus masculinum | participii fugiēns |
fugientēs | casus accusativus pluralis · genus masculinum | participii fugiēns |
fugientēs | casus vocativus pluralis · genus masculinum | participii fugiēns |
fugientēs | casus nominativus pluralis · genus femininum | participii fugiēns |
fugientēs | casus accusativus pluralis · genus femininum | participii fugiēns |
fugientēs | casus vocativus pluralis · genus femininum | participii fugiēns |
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
API: /fugiˈenteːs/ (classice) - Syllabificatio phonetica: fu·gen·tēs — morphologica: fug-ent-es
Loci[+/-]
C. Plinius Secundus 23-79 | ||||||||||||||||||||||
antiq. | class. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas Romana[+/-]
- In urbe Commagenes Samosata stagnum est emittens limum – maltham vocant – flagrantem. cum quid attigit solidi, adhaeret; praeterea tactu et sequitur fugientes. —Naturalis historia Plinii [1][2]
Fontes
- ↑ Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber secundus, cap. 108, [235] — fugientes
- ↑ Vicicitatio: fugientes.