Discretiva
|
fortiori dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| fortiōrī
|
casus dativus singularis
|
fortior (fortis comparativus)
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: for·ti·ō·rī — morphologica: fort-ior-i
|
|
|
M. Fabius Quintilianus
ca. 35–100
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
saec. I. (ca. 90–96 p.C.n.)
- Primum igitur de ordine. Eius observatio in verbis est singulis et contextis (singula sunt quae ἀσύνδετα diximus). In his cavendum ne decrescat oratio, et fortiori subiungatur aliquid infirmius, ut sacrilego fur aut latroni petulans: augeri enim debent sententiae et insurgere, et optime Cicero «tu», inquit, «istis faucibus, istis lateribus, ista gladiatoria totius corporis firmitate»: aliud enim maius alii supervenit. At si coepisset a toto corpore, non bene ad latera faucesque descenderet. Est et alius naturalis ordo, ut «viros ac feminas,» «diem ac noctem», «ortum et occasum» dicas potius, quamquam et retrorsum. —Institutio oratoria Quintiliani [1][2]
Fontes
