fletur

Discretiva

fletur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
flētur	tertia singularis	praesens	passiva	indicativus	fleō (flēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈfleːtur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: flē·tur — morphologica: fl-etur

Loci

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

Apuleius ca. 125-170

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 90-96 p.C.n.)

• Iam «itur in antiquam silvam» nonne propriae cuiusdam rationis est? Nam quod initium eius invenias? Cui simile «fletur». Accipimus aliter ut «panditur interea domus omnipotentis Olympi,» aliter ut «totis usque adeo turbatur agris». —Institutio oratoria Quintiliani

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Rex olim beatus affatu sanctae vaticinationis accepto pigens tristisque retro domum pergit suaeque coniugi praecepta sortis enodat infaustae. Maeretur, fletur, lamentatur diebus plusculis. Sed dirae sortis iam urget taeter effectus. —Metamorphoseon libri XI Apulei

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Tum querele sonent sere et inutiles, fletur temporis amissio, sed siletur culpa. —De remediis utriusque fortune Petrarcae